دعا کردن و کلاه برداری بزرگ حاکمان دینی!

شاید دعا کردن یکی از راه حل های پیشنهادی روحانیون و علمای دینی در تمامی ادیان برای دستیابی به خواسته های شخصی تان باشد. امکان دارد که حتی با دعا کردن به بعضی از خواسته هایتان رسیده باشید و یا به خیلی از آنها دست پیدا نکرده باشید. در صورتی که به آرزوی خود که  آن را از خدایتان درخواست کرده اید نرسیده اید تنها فکری که به ذهنتان می رسد احتمالاً این است که شاید خدا نخواسته و یا هنوز وقتش نرسیده است! اما آیا تا به حال برایتان سوالی پیش آمده که اگر دعای من کارساز نیست پس چرا به این کار ادامه می دهم؟ چرا خداوند به تمامی خواسته های من پاسخ نمیدهد؟ آیا تا به حال به این فکر افتاده اید که چرا همواره مردم برای خواسته های خود دعا می کنند ولی حاکمان و روحانیون دینی برای خود دعا نمی کنند؟

در واقع دعا کردن برای خدایی موهوم و نا مرئی چیزی جز توهم و صحبت کردن با ضمیر نا خود آگاه خودتان نیست. اگرچه برقراری ارتباط با خویشتن و ضمیر نا خود آگاه انسان همچون مدیتیشن باعث آرامش ذهنی و تسلی خاطر می شود، اما دعا به ابزاری کنترلی توسط حاکمان دینی و روحانیون تبدیل شده که نقشی بازدارنده در ارتباط با مطرح کردن خواسته ها ی مردمی از حاکمانشان شده است. عملکرد دعا به این شکل است که اگرانسان و مردمی که با مشکلی و یا ظلمی مواجه می شوند به جای اینکه به دنبال راه حلی عملی باشند به جای مبارزه با ظالم، دست به آسمان برداشته و برای رهایی دعا کنند. دعا کردن به مکانیزمی دفاعی برای حاکمان نالایق و تنبل تبدیل شده که جلوی درخواست مردم را می گیرد. این حاکمان تبهکار همواره در مواجهه با مشکلات جامعه به بهانه های واهی مشکلات را به گردن تقدیر انداخته و مردم را به دعا کردن برای رهایی از آن تشویق می کنند.

دعا کردن حس تسلیم مقابل پروردگاری واهی است که در خیالتان قادر مطلق است. قادر مطلقی که می تواند فقر را ریشه کن کند و نمی کند! و شما به جای پیدا کردن راه حلی برای کمک کردن به فقرا صرفاً دست به دعا بر میدارید. خداوند قادری که می تواند حق مظلومین را بستاند اما نمی کند! و باز این مردم مظلوم برای رهایی دست به دعا برداشته و امیدوار به آسمان ها نگاه می کنند. غافل از اینکه این نجات دهنده ای که برای آن دعا می کنید هرگز وجود نداشته، ندارد، و نخواهد داشت.